Uoči stvaranja kraljevske jugoslovenske države (1918.godine) Crna Gora je (na nelegalnoj i nelegitimnoj Podgoričkoj skupštini, 26. novembra 1918)  pripajanjem Srbiji izgubila državni i nacionalni individualitet, čak i ime kao geografski pojam ( od 1922.-Zetska oblast,a od 1929.-Zetska banovina).

Nakon aprilskog sloma (1941) jedina politčka snaga koja nije priznala okupaciju, niti komadanje Jugoslavije i koja je radila na organizaciji otpora protiv okupatora bila je KPJ.

Crnogorska organizacija KPJ, kao dio jugoslovenske organizacije, radila je na stvaranju uslova za pokretanje oružanog ustanka protiv okupatora i svih domaćih kolaboracionista na liniji opšte platforme NOP-a.

Uoči pokretanja oružane borbe crnogorsko rukovodstvo je ponudilo političku platformu u kojoj je predviđeno:

borba protiv okupatora i protiv svega onoga što je narodima Jugoslavije donijelo‚‚današnje patnje i zlo"; borba za konačno nacionalno, socijalno i ekonomsko oslobođenje uz oslonac na antifašističku koaliciju (SSSR, Velika Britanija i SAD), ostvarenje bratske zajednice jugoslovenskih naroda u kojoj bi Crna Gora bila ravnopravna federalna jedinica sa ostalim jugoslovenskim zemljama, a Crnogorci ravnopravan narod sa ostalim  jugoslovenskim narodima i nacionalnim manjinama; demokratska narodna vladavina; ravnopravnost polova; uništenje svih ostataka fašističke orijentacije.

Rukovodstvo NOP-a Jugoslavije je nastojalo da u borbu protiv okupatora pokrene sve društvene slojeve (prije svega omladinu i žene i nacionalne manjine kako bi sopstvenim angažovanjem izborili svoja prava). Crnogorsko rukovodstvo NOP-a, sastavljeno prevashodno od komunista, uključujući se u opštejugoslovenske društvene tokove, nastojalo je od samog početka da formira nacionalne institute, u prvom redu Nacionalno-oslobodilalčke trupe, koje su narastanjem ustanka dobile naziv - partizanski odredi, a zatim Narodnooslobodilačka vojska Jugoslavije, a krajem rata - Jugoslovenska armija.